Wat eraan voorafging...
Zomer 1979
Net 12 jaar geworden, begin ik als eerste van mijn
klas - de laatste klas van de lagere school - borsten te ontwikkelen. Ik
vind het helemaal niet leuk, ik ben de allereerste en voel me vroegrijp... té
vroegrijp. In een poging om voor mezelf te ontkennen wat toch niet tegen
te houden valt, wacht ik zo lang mogelijk om me een bh aan te schaffen, maar
tegen het einde van het schooljaar kan ik er echt niet meer omheen - ik heb
hoogdringend een bh nodig... Ik kan me niet echt meer herinneren welke
maat ik nodig had, maar het moet toch minstens een stevige b-cup geweest zijn,
misschien was het zelfs wel een c-cup. Nou ja, stevig... da´s eigenlijk
niet het gepaste woord, want stevig zijn mijn borsten niet lang geweest.
Ze beginnen tegen een recordtempo te groeien, met serieuze striemen als
gevolg. En de zwaartekracht, die doet ook goed zijn best, want tegen de
leeftijd van een jaar of 14 heb ik al serieuze hangborsten, ik heb nu al een
goed gevulde c-cup, misschien zelfs een d-cup.
Zomer 1983
Ik ben nu 16, en ik haat mijn borsten. Ik kan
het niet meer voor mezelf ontkennen, ze zijn enorm, en ze hangen... ik vind ze
ronduit lelijk. Ik lees in de Flair een artikel over borsten, waar in
staat hoe je kunt controleren of ze al dan niet nog stevig zijn. Je steekt
een potlood onder je borsten, als het op de grond valt zijn ze nog stevig.
Ik weet dat ik deze test niet hoef te proberen, maar tegen beter weten in, doe
ik het toch. Ik steek een potlood onder mijn borsten, dat zit daar stevig
vast... armen omhoog misschien? noppes... dan maar even proberen wat te
springen? misschien helpt dat? - het potlood blijft hardnekkig
zitten. Verdomme toch! Wat haat ik ze! Hoe zal ik ooit aan een
liefje geraken? Wie wil nu iemand met zo´n lelijke borsten? Ja,
voor één ding willen ze me, ja... als je grote borsten hebt, krijg je
automatisch het etiket "makkelijk" opgekleefd... maar ik laat mij niet
vangen! no way!
1986
We zijn ondertussen weer een paar jaar verder, heb een
D-cup, en ja, ik heb ondertussen een paar liefjes gehad, en ik ben er
ondertussen ook achter dat het met een lieve, begrijpende vriend helemaal niet
zo´n probleem hoeft te zijn. Maar toch schaam ik me er nog voor, toch
voel ik me niet lekker in mijn vel. Die jongens (mannen) zeggen wel dat ze
het niet erg vinden, dat ze ze best mooi vinden, maar diep in mij weet ik dat ze
alleen maar zeggen om me beter te doen voelen, dat ze eigenlijk ook lelijk
vinden. Ik weiger gewoon te geloven dat er ook maar iemand is die deze
borsten mooi kan vinden. Ik ben jaloers op al die jonge meisjes met hun
stevige borstjes, ik ben verdorie nog maar 19, maar ik heb de borsten van een
vrouw van 50!
Het is moeilijk uit te leggen, moeilijk te begrijpen voor iemand die niet in
dezelfde situatie zit, maar die verdomde borsten, die bepalen mijn hele leven,
leggen als het ware een vloek op mijn leven. Overal waar ik ben, ga of
sta, zijn die borsten bij me, ik bent er mij contstant van bewust. Elke
keer ik naar ´t wc ga, of ergens alleen ben, prop ik ze nog even in mijn -
meestal net iets te krappe - bh. Ik ben constant op mijn hoede, zorg dat
ik geen kledingstukken draag waar ik het koud in kan krijgen, vermijd ook
situaties waar ik het koud kan krijgen, want o wee, moest ik dan stijve tepels
krijgen, dan zou het wel eens kunnen opvallen dat ze eigenlijk helemaal niet op
de juiste plaats staan, dat ze eigenlijk veel te laag staan. Ergens in
mijn achterhoofd speel ik nu al met de gedachte om ze laten te verkleinen, maar
meer dan met de gedachte spelen is het niet... nog niet...
ZIk ben pas bevallen van een zoontje. Ik geef hem
borstvoeding, en voor het eerst sinds mijn puberteit voel ik me een beetje goed
omtrent mijn borsten. Hoewel ze natuurlijk nog steeds groot en slap zijn,
zien ze er door het geven van de borstvoeding wat gevulder uit, en het voelt
goed aan om ze te kunnen gebruiken waar ze eigenlijk voor zijn bestemd... het
voeden van mijn kindje. Het geeft me een goed gevoel, te weten dat de baby
zienderogen groeit, en dat alleen door wat mijn borsten hem aanlevert.
Wow! dus zijn ze toch nog voor iets goed! Maar toch ook is er weer dat
onbehaaglijk gevoel, het gevoel van schaamte, me te willen verstoppen. Ik
wil niet dat iemand me ziet als ik mijn baby aan de borst leg. Dus wordt
het bezoek in het ziekenhuis angstvallig de deur gewezen als het etenstijd is
(wat gelukkig goed wordt opgevangen door het ziekenhuispersoneel, die bij de
aankondiging dat je de baby eten wil voeden het bezoek verzoekt om buiten te
gaan). En ook later, als er thuis bezoek komt, is het maar hopen dat ie
net geen honger krijgt als er nog bezoek is, en als dat zo is, trek ik me terug
in de keuken. Leuk is anders, ik zou liever gezellig bij hen blijven
zitten, maar geen denken aan! want dan zouden ze mijn borsten te zien krijgen!
Najaar 1997
Drie jaar later... je raadt het al, een tweede
kindje! Een paar maanden na de bevalling, na het stoppen van de
borstvoeding, kan ik er echt niet meer omheen - mijn borsten hebben onder deze
zwangerschap heel erg geleden, ik eindig nu met nog een cupmaatje groter, ik heb
ondertussen een 90E. Ik vind ze afschuwelijk! Ik ga steeds meer met
de gedachte spelen om er iets aan te laten doen. Wat me eigenlijk nog
tegenhoudt, is dat ik misschien nog een derde kindje zou willen, en dat zou ik
dan ook graag nog borstvoeding geven. Na een operatie zou dat misschien
moeilijk kunnen zijn. Mijn man is eigenlijk niet te vinden voor een derde
kindje, maar wie weet, misschien verandert hij nog van gedachten, dus ik stop
die gedachten aan een borstverkleining nog even in de koelkast.
De beslissing...
Najaar 2000
Weeral een paar jaar verder, en het lijkt er nu wel op
dat er geen derde kindje komt. De gedachte aan een borstverkleining is nog
steeds sluimerend aanwezig, op sommige momenten al wat meer dan andere.
Meestal is het in moeilijke situaties (zoals na een vakantie) dat ik ervan ben
overtuigd dat ik het wil laten doen, op andere momenten lijkt de drempel om het
te doen me weer net iets te groot. En toch had ik voor mezelf al een hele
tijd ergens in gedachten om het rond Kerstmis 2000 te laten gebeuren. Die
datum had ik voor mezelf vooropgesteld. Maar die datum komt dichter, en ik
ben nog geen stap verder...
Maar dan komt er opeens een breekpunt. Ik ben met mijn man een weekje
alleen op vakantie geweest. En tijdens deze vakantie heb ik vaak in bikini
aan het zwembad gelegen. Iets dat ik anders bijna nooit doe, want als de
kids er bij zijn, moet je regelmatig eens opstaan om één of ander voor hen te
doen, en dit kon niet met een bikini aan, want dan zou ik mij schamen, ik doe
alleen een bikini aan als ik weet dat ik stilletjes kan blijven liggen. En
die vakantie was opeens voor mij het besef heel groot dat ik mijn leven laat
bepalen, ja, laat vergallen, zeg maar, door die grote borsten. En die
vakantie heb ik beslist dat ik het echt wil laten doen, dat ik er echt werk wil
van maken!
Teruggekomen uit vakantie, zie ik toevallig
op de TV-zender Vitaya (zender over gezondheid en lifestyle) een programma over
borstverkleiningen. Er worden beelden getoond, de methode wordt
uitgelegd. Het ziet er allemaal heel griezelig uit, heel angstaanjagend,
maar opeens lijkt het voor mij allemaal veel dichterbij.
Ik ga op zoek het Net naar allerhande informatie, en wat ik daar vind is
verbazingwekkend! Vele sites met info, voor- en na foto´s, persoonlijke
verhalen. Hierdoor krijg ik echt een goed inzicht in wat de operatie
precies inhoudt, wat de voor- en nadelen zijn, mogelijke complicaties enz... en
mijn beslissing staat vast: de volgend keer dat ik naar de huisarts moet, ga ik
haar mijn probleem voorleggen en haar raad vragen.
Zo gezegd, zo gedaan... De eerstvolgende keer dat ik bij de huisarts langsga,
leg ik haar mijn probleem voor. Ik ben heel verbaasd over haar
reactie. Ze vraagt me niet eens uit over het hoe en waarom ik dit zo graag
wil, het lijkt haar vanzelfsprekend om "in mijn geval" er iets aan te
doen. Gewapend met een paar adressen van plastische chirurgen en een
steeds groter wordende dosis moed stap ik haar praktijk weer buiten.
YES!!! Eigenlijk heb ik er met iemand over gepraat, de moeilijkste drempel lijkt
nu overschreden, meer zelfs! ik heb nog een stevig duwtje in mijn rug gekregen,
mijn besluit staat nu rotsvast!
